GorÂąco.
Usagi pociÂągnĂŞÂła mocniej napĂłj przez sÂłomkĂŞ. Niestety, juÂż go niewiele zostaÂło, a poza tym byÂł juÂż zaledwie letni.
Nigdy, przenigdy nie bĂŞdzie narzekaĂŚ na upaÂł w Tokio! JakÂże zazdroÂściÂła Rei, przebywajÂącej obecnie na obozie odnowy duchowej w gĂłrach. ZazdroÂściÂła nawet Mako, urabiajÂącej sobie rĂŞce po Âłokcie w restauracji. W Tokio nawet w kuchni byÂło znacznie chÂłodniej, a ponadto ludzie nie mĂłwili tam po angielsku…
SpojrzaÂła na przyjació³kĂŞ, ktĂłra wÂłaÂśnie porĂłwnywaÂła „RozmĂłwki angielsko-hiszpaĂąskie” z hiszpaĂąsko-japoĂąskimi. WestchnĂŞÂła - Ami nie znaÂła tego problemu.
-Gdzie ta Minako? – warknĂŞÂła, sÂączÂąc ostatnie krople napoju. JeÂśli zostanÂą tu dÂłuÂżej, bĂŞdzie musiaÂła zamĂłwiĂŚ kolejnÂą colĂŞ, co naruszy jej napiĂŞty budÂżet, jako Âże obietnice Minako, Âże „wycieczka pokrywa wszystkie wydatki” okazaÂły siĂŞ byĂŚ sporo na wyrost. MoÂże Ami daÂłaby siĂŞ namĂłwiĂŚ na poÂżyczkĂŞ ekspresowÂą?
Ami poczyniÂła kolejnÂą notatkĂŞ o³ówkiem na marginesie „RozmĂłwek” – Perswazja wymaga czasu.
-Na pewno jej siĂŞ uda – wyraziÂła g³êbokie przekonanie Usagi.
Ami kiwnĂŞÂła gÂłowÂą – TeÂż tak myÂślĂŞ. W koĂącu to dla nich wyjÂątkowa okazja, na pewno wielu goÂści bĂŞdzie chciaÂło zobaczyĂŚ wykonawczyniĂŞ z dalekiej Japonii.
Usagi pozostaÂła milczÂąca. Po pierwsze dlatego, Âże wci¹¿ nie potrafiÂła przetworzyĂŚ sobie w umyÂśle, Âże Japonia jest „daleka” tutaj. Po drugie zaÂś, sÂłowa Ami podraÂżniÂły jej myÂśli w miejscu, od ktĂłrego staraÂła siĂŞ uciec. Jednak teraz czuÂła, Âże potrzeba wyraÂżenia tego staÂła siĂŞ palÂąca.
OstroÂżnie wiĂŞc zaczĂŞÂła:
-Ostatnio wielu JapoĂączykĂłw przebywa w tym kraju, prawda?
Ami rozejrzaÂła siĂŞ, zdziwiona – Kogo masz na myÂśli?
-No…ty, ja, Minako…Mamoru Chiba…
Ami siedziaÂła chwilĂŞ w milczeniu, myÂślÂąc intensywnie, wreszcie poddaÂła siĂŞ – Kto?
  -Mamoru Chiba… kolega Motokiego z salonu gier Crown…
Na twarzy Ami nadal nie byÂło Âśladu skojarzenia, o kim mowa.
-Taki wysoki brunet o niebieskich oczach…
Nadal nic – Usagi wiĂŞc musiaÂła siĂŞgn¹Ì do bardziej bolesnych wspomnieĂą.
-Ten, co chodziÂł z Rei, kiedy byÂłyÂśmy w gimnazjum i jÂą rzuciÂł.
Ami potrzÂąsnĂŞÂła gÂłowÂą. Usagi zaczynaÂła siĂŞ niecierpliwiĂŚ.
-On dostaÂł stypendium Ac…Ace…
-Acevedo! – oczy Ami rozbÂłysÂły – tak, pamiĂŞtam. ByÂł kolega Motokiego, ktĂłry wyjechaÂł do StanĂłw i tam dostaÂł stypendium Acevedo. To naprawdĂŞ byÂła sensacja, Âże to ktoÂś z Tokio i ktoÂś, kogo my znamy. PamiĂŞtam, Âże ja i Matsui rozmawialiÂśmy o tym na naszej pierwszej randce – czyli to musiaÂło byĂŚ pod koniec naszego pierwszego roku w liceum. Matsui byÂł  naprawdĂŞ pod wraÂżeniem, Âże znam osobiÂście stypendystĂŞ Acevedo – dodaÂła zarumieniona.
Usagi ciÂągle mogÂła siĂŞ przyzwyczaiĂŚ, Âże przyjació³ka mĂłwi o swoim chÂłopaku po nazwisku, nawet po kilku latach zwiÂązku. Ona sama na pewno by tak nie robiÂła, gdyby ten jedyny pojawiÂł siĂŞ w jej Âżyciu…
WestchnĂŞÂła. ByÂła szczĂŞÂśliwa, gdy jej przyjació³ki znajdowaÂły zainteresowanych sobÂą chÂłopakĂłw i te zwiÂązki dawaÂły im zadowolenie. Jednak bycie jedynÂą w grupce bez pary bywaÂło czasami frustrujÂące, zwÂłaszcza gdy pozostaÂłe dziewczyny zaczynaÂły radoÂśnie opowiadaĂŚ o swoich przeÂżyciach na kolejnych randkach. Usagi cieszyÂła siĂŞ ich szczĂŞÂściem i wiedziaÂła, Âże nie robiÂą tego, by kÂłuĂŚ nim w jej oczy – jednak nie mogÂła nie czuĂŚ siĂŞ wyobcowana i odrobinĂŞ zazdrosna... Mimo Âże Âżaden z kolegĂłw, ktĂłrzy okazywali jej zainteresowanie, nie przypadÂł jej do gustu – wszyscy wydawali siĂŞ tacy niedojrzali…
-Obawiam siĂŞ, Âże mogÂłabym go tu przypadkowo spotkaĂŚ – zwierzyÂła siĂŞ
-Ale ten…Mamoru Chiba – teraz to chyba juÂż doktor Chiba? – przecieÂż studiowaÂł na Uniwersytecie Nowojorskim i tam dostaÂł stypendium – mĂłwiÂła Ami z zapaÂłem. -Nie ma najmniejszego sensu obawiaĂŚ siĂŞ go tutaj – biorÂąc pod uwagĂŞ odlegÂłoœÌ Nowego Jorku od Las Vegas, prawdopodobieĂąstwo spotkania go tutaj jest bliskie zeru.
Usagi zazwyczaj przyjmowaÂła za prawdĂŞ wywody Ami – g³ównie dlatego, Âże nie byÂła w stanie ich poprawnie oceniĂŚ. Jednak obecnie okazaÂło siĂŞ, Âże genialna koleÂżanka nie zawsze ma racjĂŞ co do prawdopodobieĂąstwa – mĂŞska sylwetka, ktĂłra pojawiÂła siĂŞ w drzwiach wyglÂądaÂła niebezpiecznie znajomo… PoczÂątkowo myÂślaÂła, Âże moÂże to sen, moÂże wizja, spowodowana upaÂłem. Jednak nie, w jej marzeniach Mamoru nigdy nie nosiÂł biaÂłych spodni i ¿ó³tej bluzki w sÂłoneczko…
Ze wszystkich McDonaldsów w Ameryce musieli wejœÌ oboje akurat do tego samego.
ModliÂła siĂŞ w duszy, tylko nie byÂła pewna o co – o to, by jej nie dostrzegÂł? W taki upaÂł bar byÂł szczelnie wypeÂłniony i szanse na to byÂły spore. Czy chciaÂłaby, by podszedÂł do niej ze zwyczajowÂą drwiÂąca zaczepkÂą? Jednak chyba najgorsze byÂłoby, gdyby wcale jej nie poznaÂł. Có¿, w koĂącu minĂŞÂły trzy lata…
Gdy spojrzaÂł w jej stronĂŞ, wstrzymaÂła oddech – jednak po chwili w jego oczach bÂłysnĂŞÂło rozpoznanie. MogÂła dostrzec, jak na jego twarzy pojawia siĂŞ ten irytujÂący krzywy uÂśmiech. A jego wargi ukÂładajÂą siĂŞ w wypowiedziane po cichu sÂłowa:
„Pyza”. Ulga opanowaÂła jÂą tak mocno, Âże ledwo zarejestrowaÂła, iÂż ruszyÂł w jej stronĂŞ.
UsÂłyszaÂła cichy jĂŞk – Ami byÂł zbyt dobrze wychowana, by nawet podekscytowanie wyraÂżaĂŚ zbyt gÂłoÂśno. OdwrĂłciÂła siĂŞ w jej stronĂŞ – Ami miaÂła zaczerwienione policzki, bÂłyszczÂące oczy i wpatrywaÂła siĂŞ intensywnie w nadchodzÂącego.
Czy to siĂŞ miaÂło znowu wydarzyĂŚ? Mamoru i Ami siĂŞ zakochajÂą, na pewno siĂŞ zakochajÂą, a ona bĂŞdzie siĂŞ im przyglÂądaĂŚ, jak kiedyÂś to byÂło z Rei… UpadÂła na duchu, podczas gdy Ami jĂŞknĂŞÂła gÂłoÂśniej:
-On tu idzie!
Dopiero teraz, gdy Mamoru byÂł blisko, Usagi dostrzegÂła, Âże Ami nie wpatruje siĂŞ w niego, ale w mĂŞÂżczyznĂŞ idÂącego za nim – niÂższego i o krĂŞconych kasztanowych wÂłosach.
-On teÂż jest jakimÂś stypendystÂą Acevedo?
-Nie, to sam Acevedo! – szepnĂŞÂła Ami, z podekscytowania i dlatego, Âże obaj mĂŞÂżczyÂźni byli  juÂż prawie przy ich stoliku – Âświatowej sÂławy naukowiec, laureat Nagrody Nobla i...- urwaÂła. Mamoru Chiba patrzyÂł na Usagi z tym swoim pó³uÂśmieszkiem, ktĂłry denerwowaÂł .
-Witaj, Pyzo.


Serce Usagi zatrzepotaÂło, a na jej twarz uderzyÂło gorÂąco – miaÂła nadziejĂŞ, Âże nie zmieniÂło siĂŞ w rumieniec na jej policzkach. OczywiÂście, to ze wzglĂŞdu na dawne przezwisko. Przez chwilĂŞ poczuÂła siĂŞ jakby ponownie byÂła gimnazjalistkÂą.
Nie potrafiÂła znaleŸÌ wÂłaÂściwej repliki. Poza tym jednym pamiĂŞtnym razem, o ktĂłrym nie chciaÂła myÂśleĂŚ, to on z reguÂły byÂł stronÂą bardziej napastliwÂą. Ale jako stypendysta Ace…Ace na pewno wyrĂłsÂł juÂż z takich drwin?
Jego oczy bÂłysnĂŞÂły, jak zawsze, gdy mĂłwiÂł do niej:
-Nie wiedziaÂłem, Âże pyzy sÂą teraz naszym towarem eksportowym.
Policzki Usagi zapÂłonĂŞÂły na pewno, tym razem ze zÂłoÂści. Towar eksportowy, teÂż coÂś!
NiÂższy mĂŞÂżczyzna, stojÂący za Mamoru, odezwaÂł siĂŞ do niego – niestety po angielsku, dlatego nie byÂła pewna, co – coÂś o „lovely ladies”? Mamoru odpowiedziaÂł mu w tym samym jĂŞzyku, nastĂŞpnie patrzÂąc na niÂą, dodaÂł „Usagi Tsukino”. Jego wzrok wĂłwczas przeniĂłsÂł siĂŞ na podekscytowanÂą Ami.
-Ami Mizuno – przedstawiÂła siĂŞ energicznie, nastĂŞpnie dodaÂła coÂś, zwracajÂąc siĂŞ do „professor Ace…”. Co zaraz wyjaÂśniÂła, zwracajÂąc siĂŞ do Usagi:
-Powiedzia³am profesorowi, ¿e uwielbiam jego teorie, a jego wyk³ady i ksi¹¿ki stanowi¹ doskona³e Ÿród³o wiedzy i jak¿e znakomicie napisane.
Profesor wĂłwczas podaÂł rĂŞkĂŞ najpierw Ami, mĂłwiÂąc do niej kilka s³ów po angielsku, a nastĂŞpnie Âżywo potrzÂąsn¹³ dÂłoniÂą Usagi, rĂłwnieÂż czyniÂąc jak¹œ uwagĂŞ. Dziewczyna mogÂła mu jedynie odpowiedzieĂŚ: „Good morning”. Czy Mamoru wykrzywiÂł usta na te sÂłowa? MiaÂła takie wraÂżenie…
Profesor i Ami znowu zaczĂŞli ze sobÂą rozmawiaĂŚ i po dÂłuÂżej chwili Ami ponownie zrelacjonowaÂła przebieg rozmowy:
-WÂłaÂśnie powiedziaÂłam profesorowi, Âże jestem studentkÂą pierwszego medycyny, ale jednak staram siĂŞ byĂŚ na bie¿¹co z postĂŞpem w nauce. On siĂŞ spytaÂł, czy ty teÂż studiujesz medycynĂŞ – ale odpowiedziaÂłam mu, Âże nie, Âże nauki humanistyczne w WyÂższej Humanistycznej Szkole Tokijskiej.
-ToÂż to uczelnia dla panienek, ktĂłrych pragnieniem jest jedynie wyjœÌ za m¹¿ zaraz po studiach – drwiÂąco odezwaÂł siĂŞ dotychczas milczÂący Mamoru – czy jakiÂś…amator pyz jest czĂŞÂściÂą podobnych planĂłw.
Usagi zagotowaÂła siĂŞ ze zÂłoÂści, jednak nie zniÂżyÂła siĂŞ do odpowiedzi. Za to Ami ruszyÂła z pomocÂą:
-Usagi nie poszÂła na studia, by zaraz potem znaleŸÌ sobie narzeczonego. Jej chĂŞĂŚ nauki jest szczera – tu stanowczy gÂłos Ami zajÂąkn¹³ siĂŞ znacznie – Nawet nie ma chÂłopaka.
Wielkie dziĂŞki, przyjació³ko. Teraz Chiba zyskaÂł kolejny powĂłd do drwin…
Jednak on dziwnie milczaÂł. PowiedziaÂł coÂś do profesora i ruszyÂł w kierunku lady, podczas gdy profesor wrĂłcil do rozmowy z Ami. Usagi odprowadziÂła go wzrokiem.
-Usagi, wÂłaÂśnie omawiamy najnowszy – a nie, przepraszam, przedostatni – artykuÂł, ktĂłry dyskutuje kontrowersyjne zagadnienia przedstawione w serii wykÂładĂłw doktora…
Usagi przerwa³a przyjació³ce:
-Ami, naprawdĂŞ nie musisz tÂłumaczyĂŚ mi kaÂżdego zdania. To miÂłe z twojej strony, ale nie ma sensu. Ja nawet po japoĂąsku nie byÂłabym w stanie zrozumieĂŚ tych wszystkich teorii. Dlatego nie musisz siĂŞ mnÂą przejmowaĂŚ i baw siĂŞ, korzystajÂąc z okazji na rozmowĂŞ z ulubionym profesorem.
-Na pewno – Ami wydawaÂła siĂŞ nie do koĂąca przekonana, dlatego teÂż Usagi ponownie jÂą zapewniÂła Âże tak, na pewno. Ami wrĂłciÂła do rozmowy po angielsku, natomiast Usagi skoncentrowaÂła siĂŞ na widoku mĂŞskiej sylwetki w kolejce do kasy oraz na wÂłasnych, zwiÂązanych z tym  myÂślami.
ByÂła boleÂśnie Âświadoma, jak ÂżaÂłoÂśnie musi wyglÂądaĂŚ spocona, w brudnych ciuchach. Gdyby kiedykolwiek wyobraÂżaÂła sobie ponowne spotkanie z Mamoru ChibÂą, z pewnoÂściÂą byÂłaby lepiej ubrana. A takÂże bÂłyszczaÂła intelektem i pewnoÂściÂą siebie.
Mamoru wrĂłciÂł do stoika z dwoma napojami. SkoncentrowaÂł siĂŞ na piciu swojego – ani nie w³¹czaÂł siĂŞ do rozmowy ani nie prĂłbowaÂł dokuczaĂŚ Usagi – rzucajÂąc jej jedynie niekiedy przelotne spojrzenie.
Ami wrĂŞczyÂła profesorowi ulotkĂŞ, sporzÂądzonÂą wczeÂśniej w celu promocji nowej gwiazdy z dalekiej pó³kuli. Usagi byÂła w stanie wydedukowaĂŚ, Âże wspominana „friend” to Minako
NastÂąpiÂło poÂżegnanie – profesor ponownie uÂścisn¹³ dziewczynom rĂŞce, Mamoru kiwn¹³ gÂłowÂą i wyszli. Usagi szturchnĂŞÂła przyjació³kĂŞ:
-ZaprosiÂłaÂś ich na dzisiejszy wystĂŞp Minako?
-Tak! – Ami rozpromieniÂła siĂŞ – zrozumiaÂłaÂś to, Usagi? NaprawdĂŞ twĂłj angielski jest coraz lepszy.
-Ale co jeÂśli nie uda siĂŞ jej zaÂłapaĂŚ na wystĂŞp?
-Na pewno siĂŞ jej uda. A jeÂśli nie – no có¿, dowiedzÂą siĂŞ tego dopiero, jak przyjdÂą – ze wzruszeniem ramionami Ami odpowiedziaÂła osÂłupiaÂłej koleÂżance.
Wiara Ami w Minako okazaÂła siĂŞ sÂłuszna, gdyÂż blondynka wkrĂłtce wpadÂła entuzjastycznie do McDonaldsa.
-Dziewczyny, udaÂło siĂŞ – wydyszaÂła, opierajÂąc siĂŞ o stolik – Nareszcie! Minako Aino goes global! Wielki debiut dziÂś wieczorem!
-Nie wydrukowaÂłyÂśmy wiĂŞc ulotek na pró¿no – zauwaÂżyÂła Ami.
-A Ami zaprosiÂła dwĂłch mĂłzgowcĂłw na twĂłj wystĂŞp – poskarÂżyÂła siĂŞ od razu Usagi.
Minako spojrzaÂła obraÂżonym wzrokiem:
-Ami , jaka jest Pierwsza Zasada Zapraszania FacetĂłw na Babskie Wieczory? Zaprasza siĂŞ co najmniej tylu, ile jest kobiet!
-Po pierwsze, to spotkanie w celach intelektualno-dyskusyjnych. Po drugie, ty i tak wystĂŞpujesz i towarzystwo ciĂŞ nie interesuje. A po trzecie, nie moglibyÂśmy ich pozbawiĂŚ widoku nowej gwiazdy…
Minako zjeÂżyÂła siĂŞ – nabijasz siĂŞ ze mnie? – AleÂż skÂąd – odparÂła Ami niewinnie.
-Jeden z nich to Mamoru Chiba – poskarÂżyÂła siĂŞ ponownie Usagi.
-Z czasĂłw gimnazjum – pospieszyÂła z wyjaÂśnieniami Ami. Nie znaÂły bowiem Minako w tym czasie, spotkaÂły jÂą dopiero, gdy trafiÂła do tej samej pierwszej klasy gimnazjum, co Usagi i Mako.
-To ten pierwszy chÂłopak Rei, z uniwersytetu, ktĂłry chodziÂł z niÂą drugiej klasie a nastĂŞpnie jÂą rzuciÂł.
-NaprawdĂŞ? – szczerze zdziwiÂła siĂŞ Minako - A ja myÂślaÂłam, Âże to ona go rzuciÂła?
Twarze Ami i Usagi przybraÂły jednakowy wyraz – kompletnego osÂłupienia. Minako po chwili zrozumiaÂła – No có¿…
-Czyli o co chodzi z tym ChibÂą? – powrĂłciÂła do tematu.
-Usagi, przecieÂż siĂŞ on prawie nie odzywaÂł… - przekonywaÂła cierpliwie Ami.
-A ten Âżart o eksporcie pyz?
-Profesor Acevedo opowiadaÂła wÂłaÂśnie o nowej wybitnej teorii doktora Chiby. Taki kreatywny umysÂł moÂże mieĂŚ oryginalne poczucie humoru. JeÂśli jednak, Usagi – ciÂągnĂŞÂła Ami, podczas gdy Minako wpatrywaÂła siĂŞ intensywnie w fryzurĂŞ Usagi – aÂż tak przeszkadza ci jego obecnoœÌ, to prostu nie spotkamy siĂŞ z nimi.
Usagi zamyÂśliÂła siĂŞ. Szansa na ominiĂŞcie tego spotkania…
-JakoÂś go przeÂżyjĂŞ. Skoro dziĂŞki temu ty bĂŞdziesz mogÂła porozmawiaĂŚ dÂłuÂżej z profesorem Ace.. – oznajmiÂła dzielnie.