Fanfik oparty jest na serii "Rywalki" Keiry Cass

Kiedy list przyszedÂł, Usagi wÂłaÂśnie wychodziÂła na rynek. ByÂł to zupeÂłnie pierwszy list w jej Âżyciu – PiÂątki z reguÂły nie otrzymywaÂły korespondencji. Dlatego przez dÂłuÂższÂą chwilĂŞ wpatrywaÂła siĂŞ bezmyÂślnie kopertĂŞ. Wreszcie znalazÂła rozwiÂązanie:
-To nie do mnie – zadowolona z siebie, oddaÂła kopertĂŞ. Listonosz podrapaÂł siĂŞ po gÂłowie.
-Ale tu widaĂŚ wyraÂźnie „Tsukino Usagi, PiÂątka, Prowincja KsiĂŞÂżycowa, Srebrna GĂłra, ulica Piosenki 2”. Nie moÂże byĂŚ przecieÂż innej Usagi tutaj w tym samym domu?
Z kolei teraz dziewczyna podrapaÂła siĂŞ po gÂłowie, wreszcie musiaÂła jednak przyznaĂŚ, Âże istotnie nie ma, co prawdopodobnie oznacza, Âże list jest do niej. Pokonana przyjĂŞÂła z westchnieniem kopertĂŞ. PodpisaÂła siĂŞ z mozoÂłem „Tsukino Usagi” w dwĂłch miejscach wskazanych przez listonosza – nie byÂła przyzwyczajona do tego, swoje prace oznaczaÂła symbolem krĂłliczka.
StaÂła przed drzwiami, oglÂądajÂąc tym razem adres nadawcy.
-„ZÂłoty PaÂłac, KrysztaÂłowa Stolica, Prowincja Sercowa” – przeczytaÂła na gÂłos.
Gdyby przypomnia³a sobie rozmowê sprzed kilku tygodni, wszystko sta³oby siê jasne. Gdy Biuletyn siê rozpocz¹³, pracowa³a pilnie nad swoj¹ robot¹, by skoùczyÌ przed serialem, który mia³ siê rozpocz¹Ì zaraz po. Informacje w Biuletynie zawsze j¹ okropnie nudzi³y, wiêc by³ to dla niej czas najbardziej owocnej pracy. Dlatego ledwie s³ucha³a, gdy tata zawo³a³:- Eliminacje siê rozpoczynaj¹!
-Ooo-mama bÂłyskawicznie przybiegÂła z kuchni i usiadÂła miĂŞdzy mĂŞÂżem a synem – to juÂż? No tak – liczyÂła na palcach – ksi¹¿ê skoĂączyÂł dwadzieÂścia lat, czyli juÂż czas…
Usagi westchnê³a. Jej rodzina, która zwykle ogl¹da³a Biuletyn jak normalni ludzie, czyli pobie¿nie, teraz naprawdê wydawali siê zaanga¿owani. Nawet jej zazwyczaj spokojny brat do³¹czy³ do dyskusji:
-ByÂłoby naprawdĂŞ czadowo, gdyby kandydatka naszej prowincji pochodziÂła z tego miasta – wygÂłosiÂł.
-Czy znamy jakieÂś dziewczyny w wieku od szesnastu od dwudziestu lat? – zastanawiaÂła siĂŞ Ikuko.
Usagi mentalnie wy³¹czy³a siê z dyskusji. Polityka zupe³nie jej nie interesowa³a, w ka¿dej formie, nawet jeœli wi¹za³a siê z perypetiami matrymonialnymi. Zreszt¹, ksi¹¿ê wydawa³ siê jej okropnym nudziarzem, bior¹c pod uwagê informacje o nim pokazywane w Biuletynie. Biedna bêdzie ta zwyciê¿czyni. Po chwili ju¿ zatopi³a siê w perypetiach bohaterów swojego ulubionego serialu.
Nic wiêc dziwnego, ¿e obecnie nie skojarzy³a mo¿liwego powodu tego listu. Có¿, pewnie to nic wa¿nego. Od³o¿y³a go na szafkê przy drzwiach i wysz³a.
Usagi ruszyÂła codziennÂą drogÂą na rynek. PrzechodzÂąc obok szkoÂły, do ktĂłrej uczĂŞszczaÂły CzwĂłrki, spojrzaÂła z zazdroÂściÂą. PiÂątki jako jedyna klasa nie miaÂły szkó³, byÂły uczone przez rodzicĂłw w domu. BiorÂąc pod uwagĂŞ ich artystyczny tryb Âżycia, tak miaÂło byĂŚ Âłatwiej – ale Usagi czĂŞsto marzyÂła o uczĂŞszczaniu do szkoÂły z innymi dzieĂŚmi.
Kiedy braciszek Shingo przyszedÂł na Âświat, pani Tsukino rozsÂądnie zadecydowaÂła, Âże z edukacjÂą starszej cĂłrki poczeka, aÂż syn osiÂągnie wiek szkolny. Po co byÂło dwukrotnie przekazywaĂŚ te same wiadomoÂści obojgu, skoro moÂżna byÂło to zrobiĂŚ raz? ZwÂłaszcza, Âże kariera artystyczna i prowadzenie domu byÂły wystarczajÂąco absorbujÂącymi zajĂŞciami dla niej. W rezultacie edukacja Usagi pozostawiaÂła wiele do Âżyczenia. Jednak powinna byÂła wystarczyĂŚ dla jej codziennych potrzeb. W koĂącu i tak zgodnie z prawem jako PiÂątka musiaÂła wybraĂŚ karierĂŞ artystycznÂą – chyba Âżeby wyszÂła za przedstawiciela innej klasy…
Serce jej podskoczyÂło radoÂśnie, gdy zobaczyÂła rumianÂą twarz ukochanego. Motoki uÂśmiechaÂł do niej, stojÂąc w drzwiach swojej piekarni, tak jak zazwyczaj, kiedy jÂą widziaÂł.
- CzeœÌ, Usagi.
-CzeœÌ, Motoki – pomachaÂła mu wesoÂło.
Nie rozmawiali ze sobÂą dÂłuÂżej, co Usagi rozumiaÂła. Motoki byÂł przecieÂż niezwykle zajĂŞty DziĂŞki swojej ciĂŞÂżkiej pracy juÂż w tak mÂłodym wieku udaÂło mu siĂŞ awansowaĂŚ o dwie klasy – z SzĂłstki staÂł siĂŞ CzwĂłrkÂą. Gdy pojawiÂł siĂŞ w ich miasteczko, by otworzyĂŚ filiĂŞ swojej piekarni, stal siĂŞ inspiracjÂą dla wielu osĂłb. Natomiast Usagi serce zabiÂło szybciej na jego widok i bardzo szybko zrozumiaÂła, Âże to ten jedyny. MiaÂła nadziejĂŞ, Âże on wkrĂłtce teÂż to zrozumie…
SpĂŞdziÂła dzieĂą jak zwykle, sprzedajÂąc wykonane plecaczki i zabawiajÂąc dzieci kolorowymi obrazkami, ilustrujÂącymi opowiadane przez niÂą historyjki. Przed powrotem do domu jak co dzie n zrobiÂła zakupy w piekarni Motokiego. Teraz byÂł czas na rozmowĂŞ. Usagi zrelacjonowaÂła mu, co robiÂła przez caÂły dzieĂą.
-Tylko jeden plecaczek zostaÂł! – poinformowaÂła z dumÂą.
-NaprawdĂŞ – Motoki siĂŞ zaÂśmiaÂł – moÂżna by powiedzieĂŚ, Âże sprzedawaÂły siĂŞ jak ciepÂłe buÂłeczki. Wiesz, moÂże ja bym kupiÂł ten ostatni plecaczek? To taki uroczy piesek…
-Piesek? – zdziwiÂła siĂŞ Usagi – przecieÂż to krĂłliczek?
-Tak, oczywiÂście. Wybacz, ÂżartowaÂłem.
Usagi byÂła szczĂŞÂśliwa, Âże Motoki bĂŞdzie miaÂł cos, co ona sama zrobiÂła. WracaÂła do domu zadowolona, niosÂąc papierowÂą torbĂŞ z piekarni. SpoÂśrĂłd chleba i buÂłek wygrzebaÂła ukryte ciastko, nadziewane jabÂłkami i polane lukrem. Twarz jej siĂŞ rozjaÂśniÂła, widzÂąc to speÂłnienie swoich nadziei. Motoki czĂŞsto dokÂładaÂł do jej zakupĂłw dodatkowe ciastko, za ktĂłre nie zapÂłaciÂła. ByÂł to dla niego z pewnoÂściÂą sposĂłb na nieÂśmiaÂłe wyraÂżenie swoich uczuĂŚ.
Nic wiĂŞc dziwnego, Âże do domu dotarÂła w niezmiernie szczĂŞÂśliwym nastroju – po pierwsze, ciastko stanowiÂło Âżywy dowĂłd uczuĂŚ przyszÂłego chÂłopaka, po drugie byÂło naprawdĂŞ sÂłodkie i chrupiÂące.
-Hej – powitanie zamarÂło jej na wargach, gdy weszÂła do kuchni. Jej rodzina zgromadzona wokó³ kuchenki trzymaÂła kopertĂŞ z listem nad parÂą.


Bliscy unieÂśli gÂłowy.
-Och, Usagi – zaszczebiotaÂła Ikuko, wycierajÂąc rĂŞce w fartuch – wiedzieliÂśmy, Âże zaraz przyjdziesz, wiĂŞc postanowiliÂśmy otworzyĂŚ twĂłj list dla ciebie.
OsÂłupiaÂła Usagi chwyciÂła podanÂą jej kopertĂŞ. Wszyscy wpatrywali siĂŞ w niÂą intensywnie.
Dziewczyna odÂłoÂżyÂła list na szafkĂŞ.
-Nie ma poÂśpiechu z czytaniem. ZajrzĂŞ po serialu – zadecydowaÂła.
-Usagi! – jĂŞknĂŞÂła Ikuko.
-To list z PaÂłacu w sprawie Eliminacji – wykrzykn¹³ podekscytowany ojciec.
-Nie moÂżemy siĂŞ doczekaĂŚ – poparÂła go Âżona.
-Skoro juÂż wiecie, co to jest, czemu nie moÂżecie siĂŞ doczekaĂŚ – zdziwiÂła siĂŞ Usagi – zaraz? Eliminacje? Te Eliminacje na ksiĂŞÂżniczkĂŞ dla naszego ksiĂŞcia?
Rodzice zgodnie i radoÂśnie pokiwali gÂłowami, podczas gdy Shingo przewrĂłciÂł oczami – przecieÂż to oczywiste?
Usagi westchnĂŞÂła znudzona:
-W takim razie, i tak mnie nie interesuje. ZresztÂą, zaraz zaczyna siĂŞ biuletyn, a potem serial, czyli musimy poczekaĂŚ do jutra.
-ZwÂłaszcza Âże i tak nigdy by ciebie nie wybrali, gÂłupia Usagi – wtrÂąciÂł siĂŞ Shingo.
-Sam jesteÂś gÂłupi – odciĂŞÂła siĂŞ siostra – przecieÂż to loteria! A loteria znaczy, Âże kaÂżdy ma szansĂŞ zostaĂŚ wylosowany. Prawda?
-Chyba nie wierzysz, Âże naprawdĂŞ bĂŞdÂą losowaĂŚ? – zadrwiÂł brat.
-Shingo ma tym razem racjĂŞ, cĂłreczko – poparÂł syna Kenji – to za waÂżna sprawa, by nie mieli tego pod kontrolÂą. Ale i tak wyznam, Âże jestem ciekawy listu.
-No dalej, przeczytajmy go! – zaklaskaÂła w rĂŞce Ikuko – moÂżemy w sumie przegapiĂŚ dzisiaj biuletyn. Chyba nie bĂŞdzie tam nic interesujÂącego.
Tej zachêcie Usagi nie mog³a siê oprzeÌ i wkrótce rodzi³a zasiad³a wokó³ stolika. Dziewczyna zaczê³a czytaÌ:
„Szanowna panno Tsukino”
Usagi przerwaÂła czytanie – to o mnie – powiedziaÂła zdumiona. Po chwile jej buzia rozjaÂśniÂła siĂŞ – nazwali mnie „SzanownÂą pannÂą Tsukino”!
-No super – mrukn¹³ Shingo.
WrĂłciÂła do czytania:
„JuÂż wkrĂłtce niezmierne szczĂŞÂście spÂłynie na nasze KrĂłlestwo. Nasz umiÂłowany Ksi¹¿ê Mamoru Chiba ukoĂączyÂł juÂż dwadzieÂścia lat i zbliÂża siĂŞ do peÂłnoletnioÂści. Co, chyba nie trzeba wyjaÂśniaĂŚ, oznacza z dawna wyczekiwane wydarzenie przez wszystkich mieszkaĂącĂłw naszego Kraju – koronacjĂŞ. Odwieczne zwyczaje naszej Ojczyzny wymagajÂą, by w owym dniu najÂświetniejszym klejnotem w koronie byÂła stojÂąca u Jego boku Idealna KsiĂŞÂżniczka, ktĂłra nastĂŞpnie zostanie jego szczĂŞÂśliwÂą oblubienicÂą oraz uwielbianÂą KrĂłlowÂą ZÂłotego KrĂłlestwa. Po mrocznych latach spowijajÂących nasz kraj i Âżycie KsiĂŞcia przyniesie ona jemu radoœÌ, a poddanym ÂświatÂło. Prawo i Tradycja ZÂłotego KrĂłlestwa wymagajÂą, by owa Idealna KsiĂŞÂżniczka zostaÂła wyÂłoniona spoÂśrĂłd poddanych, w drodze Eliminacji.”
Usagi jĂŞknĂŞÂła, bo tekst byÂł dÂługi i nudny. NabraÂła powietrza, by kontynuowaĂŚ:
„Nasze dane ÂźrĂłdÂłowe wskazujÂą jednoznacznie, Âże jest Pani obywatelkÂą ZÂłotego KrĂłlestwa w wieku od szesnastu do dwudziestu lat, niezamĂŞÂżnÂą. Co sprawia, Âże speÂłnia Pani wymagania udziaÂłu w Eliminacjach, jeÂżeli najszczerszym pragnieniem Pani serca jest sÂłuÂżenie naszej OjczyÂźnie.”
Usagi skrzywiÂła siĂŞ. Wcale nie chciaÂła sÂłuÂżyĂŚ ojczyÂźnie, przynoszÂąc ÂświatÂło jej mieszkaĂącom. Znacznie bardziej wolaÂłaby przynosiĂŚ ludziom buÂłki maÂślane lub pÂączki z jabÂłkiem jako Âżona kochanego Motokiego. Albo z czekoladÂą…
„JeÂśli tak jest w istocie, prosimy o wypeÂłnienie za³¹czonego kwestionariusza i udanie siĂŞ z nim osobiÂście do Pani lokalnego UrzĂŞdu ObsÂługi Prowincji.”
Usagi z odrazÂą spojrzaÂła na plik kartek. Nawet gdyby miaÂła chĂŞĂŚ wzi¹Ì w tym udziaÂł – a przecieÂż byÂł Motoki, wiĂŞc nie – sam widok tego formularza by jÂą zniechĂŞciÂł.
„Kontakt osobisty jest wymagany, poniewaÂż do aplikacji zostanie do³¹czone zdjĂŞcie, wykonane na miejscu przez specjalnie zatrudnionego fotografa.”
-No i widzicie – wymÂądrzaÂł siĂŞ Shingo – po co robiliby zdjĂŞcia, gdyby to byÂła loteria?
-Cicho! – zirytowaÂła siĂŞ Ikuko – moÂże bĂŞdÂą chcieli zaprezentowaĂŚ zdjĂŞcia wybranek przy ogÂłoszeniu wynikĂłw? SÂłuchamy dalej!
„Z kaÂżdej prowincji zostanie wylosowana jedna kandydatka, ktĂłra pojedzie na Eliminacje do ZÂłotego PaÂłacu, w KrysztaÂłowej Stolicy.”
Usagi drgnĂŞÂła. WczeÂśniej nie byÂła zainteresowana, jednak teraz wizja Âżycia w paÂłacu zwrĂłciÂła jej myÂśli ku marzeniom o wielkich balach, piĂŞknych sukniach i wykwintnych podwieczorkach – takich, jak w serialach, ktĂłre oglÂądaÂła. MogÂło tam byĂŚ piĂŞknie – choĂŚ oczywiÂście nie byÂło warte zostawienia Motokiego dla nudnawego ksiĂŞcia… SkoncentrowaÂła siĂŞ na czytaniu:
„OczywiÂście, Pani rodzinie zostanie przyznana odpowiednia rekompensata za czas, w ktĂłrym bĂŞdzie Pani pozostawaĂŚ w dyspozycji PaÂłacu i nie bĂŞdzie w stanie przyczyniaĂŚ siĂŞ do dochodu rodziny.”
-Rekompensata?  - zainteresowaÂła siĂŞ Ikuko.
-Ciekawe, jak bardzo odpowiednia – zastanawiaÂł siĂŞ Kenji.
Usagi zakoĂączyÂła czytanie listu:
„Pozostajemy z szacunkiem,
            W imieniu Rady Ksi¹¿êcej jej PrzewodniczÂący
                                Lord Kunzite”
-Widzicie – Shingo siedziaÂł na kanapie ze skrzyÂżowanymi ramionami – gdyby Usagi nie byÂła kompletnie beznadziejna, mielibyÂśmy szansĂŞ na dodatkowy zarobek.
-Nie mĂłw tak o siostrze – skarciÂła go mama – zresztÂą przecieÂż nie gÂłodujemy.
-Jednak moÂże byÂś zÂłoÂżyÂła aplikacjĂŞ – zastanawiaÂł siĂŞ Kenji – mĂłgÂłbym tam pojechaĂŚ z tobÂą. A kiedy ten fotograf bĂŞdzie robiĂŚ ci zdjĂŞcie, przypadkowo pokazaÂłbym mu wÂłasne prace? Jak on jest wynajĂŞty przez paĂąstwo, musi mieĂŚ ró¿ne znajomoÂści.
-ÂŚwietny pomysÂł, kochanie – poparÂła go Âżona – moÂże uda ci siĂŞ coÂś sprzedaĂŚ. Usagi wypeÂłni kwestionariusz i jutro moÂżecie jechaĂŚ.
-Ale ja nie chcĂŞ braĂŚ udziaÂłu w Eliminacjach! – zaprotestowaÂła dziewczyna – nie chcĂŞ zostawaĂŚ idealnÂą ksiĂŞÂżniczkÂą!
-To ci na pewno nie grozi – uspokoiÂła jÂą matka – przecieÂż na pewno bĂŞdÂą tysiÂące zgÂłoszeĂą od bardziej obiecujÂących kandydatek. Chodzi tylko o to, by tata mĂłgÂł sprzedaĂŚ wiĂŞcej zdjĂŞĂŚ. Wtedy bĂŞdziemy kupowaĂŚ wiĂŞcej sÂłodyczy. A wy z tatÂą przejedziecie siĂŞ autobusem,
Usagi poddaÂła siĂŞ. MiaÂła tylko nadziejĂŞ, Âże Motoki nigdy nie dowie siĂŞ o jej aplikacji – mogÂłoby to go wpĂŞdziĂŚ w rozpacz.
Jêknê³a, przegl¹daj¹c za³¹czone kartki. Wype³nianie formularzy nie by³o jej ulubionym zajêciem, a ponadto by³o tego tak du¿o! Zrezygnowana, uczepi³a siê ostatniej deski ratunku:
-Shingo, ratuj… BÂądÂź bratem dla swojej jedynej siostry…
-JuÂż byÂłem raz w tym roku – rzuciÂł obojĂŞtnie.
Usagi pojĂŞÂła, Âże musi uÂżyĂŚ bardziej przekonujÂących argumentĂłw tutaj – jak wygram, kupiĂŞ ci olbrzymiÂą konsolĂŞ do gier – kusiÂła.
-Nie wygrasz, a zresztÂą, wstyd, jaki byÂś nam przyniosÂła i tak nie jest tego wart… no juÂż dobrze – rzuciÂł szybko, widzÂąc Âże Usagi niebezpiecznie zbliÂża siĂŞ do wybuchu pÂłaczu – daj czêœÌ z tych kartek. Zobaczymy, co da siĂŞ z tym zrobiĂŚ, skoro i tak na pewno ciĂŞ nie wybiorÂą.